گردآوری فان خونه: آلکاتراز هتلی در لندن می باشد که برای گردشگران یک زندان واقعی را ارائه می دهد.

اگر تا کنون در مورد زندگی در زندان کنجکاو بوده باشید، در حال حاضر این هتل به شما این شانس را می دهد که یک زندان واقعی بخرید.

این هتل با چهار اتاق که بر روی خطوط معروف آلکاتراز خلیج سان فرانسیسکو، که در سال ۱۹۶۳ بسته شد، مدل شده است. تنها به مدت یک هفته  از تاریخ ۱۷th ماه مارس در دسترس هست.

در این هتل هر چیزی طراحی شده است طوری که به شما یک درک خوب از زندان واقعی می دهد. آنها حتی افسر سابق USP را برای نظارت و استفاده از تجربه آن برگزیدند. بنابراین پس از بررسی دقیقا در ساعت ۱۸:۳۰، مهمانان لباس های زندانی،به تن کرده و سپس آنها به سلول هایشان می روند و در آن بسته مس شود. این سلولها دقیقا مانند یک سلول واقعی طراحی شده.    منبع فان خونه                                                                                                                                                                

۱۰ عکس برتر سال ۲۰۱۰ ( واقعا زیبا و تأثیرگذار )

 
10 عکس برتر از دید نشریه تایم که تعدادی از آنها واقعا زیبا و تأثیرگذار هستند:

۱- قربانی بی‌نام: عکسی از پرنده بیچاره‌ای که در نفت گرفتار شده است. این عکس را خبرنگار آسوشیتد پرش -چارلی ریدل- در سوم ژوئن ۲۰۱۰ در جزیره گراند تری شرقی لوس آنجلس گرفت:

۲- تراژدی در هاییتی: این عکس را عکاس اعزامی تایم -شول شوارتز- در ۱۵ ژانویه سال ۲۰۱۰ گرفته است:

۳- پیدا کردن معدنچیان شیلیایی: در این عکس که در ۲۳ آگوست سال ۲۰۱۰ گرفته شده است، یکی از معدنچیان به نام

فلورنسیو آوالوس به دوربین ویدئویی می‌نگرد که نیم مایل برای رسیدن به حفره‌ای که معدنچیان معدن مس و طلا در آن گرفتار شده‌اند، به پایین هدایت شده است. دو ماه بعد، در طی یک عملیات نجات عظیم و به‌یادماندنی، همه معدنچیان نجات یافتند:

۴- فوران آتشفشان در ایسلند: این عکس را یک عکاس آماتور گرفته است. عکاس این عکس، کسی نیست جز یک کشاورز ایسلندی که در نخستین ساعات فعالیت آتشفشان Eyjafjallajökull در ۱۴ آوریل سال ۲۰۱۰ این عکس را گرفت. خاکسترهای پرتاب شده به آسمان، حمل و نقل هوایی را در بهار، چند روزی بر فراز اروپا و آتلانتیک، مختل کردند و میلون‌ها مسافر را آواره کردند:

۵- سیل در پاکستان: پدر و پسری در مسیر رود ظغیان کرده در پنجاب حرکت می‌کنند. این عکس در ۲۲ آگوست ۲۰۱۰، توسط عکاس تایم -دنیل برهولک- گرفته شد:

۶- رأی‌گیری در افغانستان: درازگوشی که صندوق رأی را حمل می‌کند و به روستاهایی می‌رساند که وسایل نقلیه نمی‌توانند به آنها دسترسی داشته باشند. عکس در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۰ در پنجشیر گرفته شده است:

۷- شورش در قرقیزستان: عکسی در هفتم آوریل ۲۰۱۰ در جریان ناآرامی‌ها گرفته شد:

۸- بازگشت نظامیان آمریکایی از عراق: عکس در پنج آوریل ۲۰۱۰ گرفته شده است:

۹- مردم جنوب سودان، آماده رأی دادن می‌شوند: یک نوجوان در کمپی درجنوب سودان. مردم این منطقه در اوایل سال ۲۰۱۱ در همه‌پرسی‌ای شرکت می‌کنند که به آنها استقلال خواهد بخشید:

۱۰- محل آرامش نهایی یک سرباز: یک سال پس از لغو ممنوعیت از پوشش رسانه‌ای بازگشت و به خاک‌سپرده شدن

سربازان کشته شده آمریکایی، این عکس از قبر یک سرباز ۲۷ ساله آمریکایی که در غرب افغانستان کشته، گرفته شد. در این عکس پسر سرباز درگذشته، در کنار سنگ قبر پدرش برای مادربزرگش، ژست گرفته است:

 
10 عکس برتر از دید نشریه تایم که تعدادی از آنها واقعا زیبا و تأثیرگذار هستند:

۱- قربانی بی‌نام: عکسی از پرنده بیچاره‌ای که در نفت گرفتار شده است. این عکس را خبرنگار آسوشیتد پرش -چارلی ریدل- در سوم ژوئن ۲۰۱۰ در جزیره گراند تری شرقی لوس آنجلس گرفت:

۲- تراژدی در هاییتی: این عکس را عکاس اعزامی تایم -شول شوارتز- در ۱۵ ژانویه سال ۲۰۱۰ گرفته است:

۳- پیدا کردن معدنچیان شیلیایی: در این عکس که در ۲۳ آگوست سال ۲۰۱۰ گرفته شده است، یکی از معدنچیان به نام

فلورنسیو آوالوس به دوربین ویدئویی می‌نگرد که نیم مایل برای رسیدن به حفره‌ای که معدنچیان معدن مس و طلا در آن گرفتار شده‌اند، به پایین هدایت شده است. دو ماه بعد، در طی یک عملیات نجات عظیم و به‌یادماندنی، همه معدنچیان نجات یافتند:

۴- فوران آتشفشان در ایسلند: این عکس را یک عکاس آماتور گرفته است. عکاس این عکس، کسی نیست جز یک کشاورز ایسلندی که در نخستین ساعات فعالیت آتشفشان Eyjafjallajökull در ۱۴ آوریل سال ۲۰۱۰ این عکس را گرفت. خاکسترهای پرتاب شده به آسمان، حمل و نقل هوایی را در بهار، چند روزی بر فراز اروپا و آتلانتیک، مختل کردند و میلون‌ها مسافر را آواره کردند:

۵- سیل در پاکستان: پدر و پسری در مسیر رود ظغیان کرده در پنجاب حرکت می‌کنند. این عکس در ۲۲ آگوست ۲۰۱۰، توسط عکاس تایم -دنیل برهولک- گرفته شد:

۶- رأی‌گیری در افغانستان: درازگوشی که صندوق رأی را حمل می‌کند و به روستاهایی می‌رساند که وسایل نقلیه نمی‌توانند به آنها دسترسی داشته باشند. عکس در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۰ در پنجشیر گرفته شده است:

۷- شورش در قرقیزستان: عکسی در هفتم آوریل ۲۰۱۰ در جریان ناآرامی‌ها گرفته شد:

۸- بازگشت نظامیان آمریکایی از عراق: عکس در پنج آوریل ۲۰۱۰ گرفته شده است:

۹- مردم جنوب سودان، آماده رأی دادن می‌شوند: یک نوجوان در کمپی درجنوب سودان. مردم این منطقه در اوایل سال ۲۰۱۱ در همه‌پرسی‌ای شرکت می‌کنند که به آنها استقلال خواهد بخشید:

۱۰- محل آرامش نهایی یک سرباز: یک سال پس از لغو ممنوعیت از پوشش رسانه‌ای بازگشت و به خاک‌سپرده شدن

سربازان کشته شده آمریکایی، این عکس از قبر یک سرباز ۲۷ ساله آمریکایی که در غرب افغانستان کشته، گرفته شد. در این عکس پسر سرباز درگذشته، در کنار سنگ قبر پدرش برای مادربزرگش، ژست گرفته است:

برگرفته از تماشا: صدای موزیک خیلی بلند است و بعضی حرف هایش را متوجه نمی شوم. معلوم است که برای انرژی گرفتن همیشه سراغ موسیقی می رود و انصافا هم همیشه نتیجه گرفته است.

برایش لقب های جور واجوری از طرف هوادارانش انتخاب شده است. «سلطان» و «آقای خاص» تنها نمونه هایی از این القاب است ولی او نه رفتارهای خاصی دارد و نه مثل اغلب سلاطین خودش را می گیرد. خیلی «راحت تر» از آن چیزی است که همه فکر می کنند.

موقع حرف زدن شمرده و آرام حرف می زند و لزومی ندارد برای گرفتن جوابی «سروصدادار» اصرار داشته باشی. سکوت می کند و نگاهش را از چشم هایت می گیرد و لبخند محوی می زند. دو سال پیش هم که برای اولین بار رو به رویش نشسته بودم، همین رفتارها را داشت ولی آن روزها هنوز تا این حد از دسترس خارج نشده بود. هنوز تا این حد از رسانه ها ناامید نبود و بعضی اوقات روی جلد مجله ها آفتابی می شد.

ادش بود و می گفت: «آن سال ها هنوز به نظرم رسانه ها تا این حد گستردگی نداشتند». ظاهرا دل خوشی از آنها ندارد و زیاد وارد بحث های رسانه ای اش نمی شود. ولی همین که قانعش می کنم که هنوز هم هستند کسانی که برای طرف مصاحبه شونده احترام قائل اند و آن لبخند محو دیگر در صورتش دیده نمی شود، برای من کافی است.

این مصاحبه محتاج یک مقدمه بلندبالا و طولانی است که در آن همه مراحل عملی شدنش از لحظه شروع رایزنی ها برای گفت و گو تا اتمام پروژه، مو بهمو عنوان شود. هفت خوانی که شاید خیلی ها نتوانند حتی فکرش را بکنند. ولی حالا همه آن ماجراها تمام شده و شما در حال خواندن این سطرها هستید. به همین چند خط بسنده می کنم.

ناهمگونی بخشی از سوالات این گفت و گو را بگذارید به حساب اینکه یکی از شروط محسن چاوشی ضبط نشدن صدایش در این گفت و گو بود و هیچ فایل صوتی ای از این گفت و گو وجود ندارد. پس طبیعی است که بخش هایی از صحبت های استاد از دستم خارج شود و همین باعث بالا پایین شدن موضوعی و مفهومی بخش هایی از آن شده است. صدای بلند موسیقی هم دلیل دیگری بود که مزید بر علت شد و محصول، همینی شد که می بینید. همه این کاستی ها را بگذارید به حساب آن روز بارانی لعنتی که ماشین تازه از کارواش برگشته چاوشی را به گند کشیده بود و حالش گرفته بود!

*همیشه پر حرف و حدیث ترین ماجرا درمورد تو این است که گفته می شود روحیات خاصی داری و معمولا نمی شود واکنشت را در قبال مسائل مختلف پیش بینی کرد. ولی در یک مورد تقریبا این قانون نقض شده و آن هم زمانی که صحبت جنگ و خرمشهر می شود. آن وقت است که لحن تو عوض می شود و بهم می ریزی. دلیل این حساسیتت به خرمشهر و جنگ چیست؟

هرکسی شهرش را دوست دارد و عرق خاصی به زادگاهش دارد. من همان حسی را دارم که همه مردم ایران به خرمشهر و جنگ دارند. اینکه چیز عجیبی نیست.

*نوایی بوده که با شنیدن آن همیشه یاد خرمشهر و جنگ بیفتی و آن تصویرها اذیتت کنند؟

صدای سندج و دمام را که می شنوم، به حال و هوای آن زمان می روم.

*بدترین و تلخ ترین خاطره تو از آن زمان و جنگ که همیشه از آن فراری بوده ای چیست؟

من یک ترک ساخته ام به نام «پرچم سفید» که تمام اتفاقات و احساساتم را در آن قطعه درمورد جنگ بیان کرده ام. با انتشار آن خود به خود این سوال پاسخ داده خواهد شد. بگذار موضوعش همین طور سکرت باقی بماند.

*پیشنهاد حضور در آلبوم «دلصدا» چطور و از طریق چه کسی مطرح شد؟

از موسسه «بشارت» با من تماس گرفتند و موضوع آلبوم را با من مطرح کردند و من هم پذیرفتم. به همین راحتی!

*ده سال بعد وقتی دلصدا را گوش می کنی چه حسی به تو دست می دهد؟ دوست دارم آن حس لحظه تولد این اثر را بدانم.

مطمئنا این حس، حس پشیمانی نخواهد بود.

*این آلبوم را می شود نوعی ادای دین اهالی پاپ به جنگ و هشت سال دفاع مقدس دانست؟

جنگ یک موضوع اجتماعی است که همه مردم ایران با آن درگیر بوده اند. دوست داشتم هرچند تلخ ولی با انجام این کار و خواندنش خاطره ای از آن را برایشان تداعی کرده باشم و سهم کوچکی داشته باشم. حالا اسمش را اگر دوست داری بگذاری ادای دین، من مشکلی ندارم.

*می دانم که هیچ وقت درمورد بقیه همکارانت صحبت نکرده و نمی کنی ولی این پروژه چون محتوایی مفهومی دارد می خواهم درمورد بقیه خواننده هایی که در این آلبوم حضور دارند، نظرت را بدانم.

همه زحمت کشیدند و خوشحالم که دوستانی دارم که به ارزش ها اهمیت می دهند.

*برخلاف صحبت هایی که همیشه درمورد تو در رسانه ها شده، تو آدم انتقادپذیری هستی و به خاطر همین می خواهم از تو انتقادی کنم. علت اینکه معمولا در همه آلبوم های گروهی حضور داری ولی آلبوم شخصی خودت دیر به دیر در بازار منتشر می شود چیست؟

من کار گروهی را دوست دارم و همیشه از آن استقبال می کنم. معمولا کارهای گروهی تک ترک است و سفارشی. ولی آلبوم خودم نیاز به تمرکز و وقت بیشتری دارد. همین باعث قبول کردن این پیشنهادها می شود. تو مشکلی با این مسئله داری؟

*نه ولی به نظرم همین حضورهای مقطعی و کوتاه آلبوم هایت را به تاخیر می اندازد.

آلبوم در مراحل آخر ساخت و تولید است.

*درمورد آلبومت «پرچم سفید» اطلاعات کمی به بیرون درز کرده. ولی می خواهم از زبان خودت بشنوم که این آلبوم به جنگ و آن دوران و لحظات و تجربه های شخصی تو ربطی دارد؟ کمی درمورد جزئیاتش صحبت می کنی؟

بله. به شدت مشغول تولید آلبوم جدیدم هستم و اسمش را هم «پرچم سفید» گذاشته ام. شعر پرچم سفید از حسین صفا است و تنظیم آن را نیز خودم انجام داده ام. جزئیات بیشتر هم به وقتش منتشر می شود.

*برسیم به یکی از اصلی ترین مباحثی که در مورد تو این روزها مطرح است. ماجرای کنسرت ندادن تو بحث روز خیلی از محافل خبری است. خواننده ای هم که کنسرت ندهد، هزاران حرف و حدیث پشت سرش گفته می شود. اعم از اینکه صدایش ساختگی است و افکت دارد و… قرار نیست بالاخره این طلسم شکسته شود؟

نمی دانم چرا برای دیگران مسائل خصوصی من مهم است. من هیچ وقت به حرف و حدیث ها و حتی حاشیه ها اهمیت نداده ام و سعی می کنم کار خودم را انجام دهم. این حرف را به خاطر هوادارانم می زنم نه به خاطر حرف و حدیث هایی که وجود دارد و تو درمورد آنها صحبت می کنی. هروقت شرایطی که در ذهن من است مهیا شود با قدرت تمام کنسرت هم خواهم گذاشت. آن وقت همه آنهایی که پشت سر من حرف می زنند، می فهمند که چه اشتباهی کرده اند.

*تک ترک های پرهیجان و قوی ای از قبیل «دیوار بی در» و «نخل های بی سر» را منتشر کرده ای که به شدت موردتوجه قرار گرفته اند. دوست دارم بدانم این روزها محسن چاوشی بیش از همه شبیه کدام یک از قطعاتش است؟

همه قطعات، حال و روز این روزهای من اند. من کار می سازم که مخاطبانم گوش کنند و موردتوجه شان قرار بگیرد. در ضمن من نباید نظر بدهم و این مردم هستند که باید هنرمند مورد علاقه شان را انتخاب کنند.

*جواب سوالم را ندادی و می دانم دلیل جواب ندادنت هم چیست. بگذریم! گفته می شود برای پروژه های کاری، محسن چاوشی قیمت های نجومی و کلان دریافت می کند. در قبال این صحبت ها چه جوابی داری؟

دلیلش را باید از تهیه کننده ها بپرسید نه از من!

*دلیلش احیانا این نیست که تو کنسرت نمی دهی و دیر به دیر هم آلبوم منتشر می کنی و برای گذران زندگی ات همیشه قیمت بالا می دهی؟

این سوال خیلی سوال شخصی ای است. مگر من از تو می پرسم که خرج زندگی ات را از کجا می آوری؟! اینکه خدا روزی رسان است، فقط یک حرف نیست…

*از سوالم ناراحت شدی؟

نه ولی کلا این قبیل سوالات، سوالات درستی نیستند.

*هیچ وقت از تجربه حضور در فیلم «سنتوری» صحبت نکردی. دلیلش همان روحیات خاص تو نیست که دوست نداری درمورد دیگران اظهارنظر کنی؟

قبل ترها درمورد سنتوری صحبت کرده ام. اما اگر مثل همیشه دنبال این هستی که آیا من با کسی مشکل دارم یا نه، باید بگویم مطمئن باش تا به حال با هیچ کدام از دوستان آن مجموعه هیچ مشکلی نداشته ام.

*سوال آخرم هم درمورد نظرسنجی شبکه ایرانیان است که تو در آن رتبه اول بهترین خواننده جوان ایران را کسب کردی. آن لحظه چه احساسی به تو دست داد؟

اولا که از همه تشکر می کنم و صد البته احساس مسئولیتم بیشتر و بیشتر می شود. رابطه ای که بین من و مخاطبانم وجود دارد رابطه بسیار عجیب و غریبی است. آنها همیشه مرا شگفت زده می کنند. هیچ کس نمی دانم که من چقدر آنها را دوست دارم و به آنها احترام می گذارم و خوشحالم از اینکه به تصمیمات من احترام می گذارند و خوشحالم از اینکه آنها را دارم.

کافه سینما در گزارشی نوشت: شهاب حسینی پیام تبریکی برای اصغر فرهادی نوشته است که متن آن در پی می آید:

و تنها اوست یگانه خالق متعال

سلام اصغر عزیز، شاید بی مناسبت نباشد که به مثال عهد قدیم و سرداران رشیدی که افتخارات برای این سرزمین رقم زدند، تو را نیز فاتح بزرگ نامید و سردار تاریخ ساز پهنه فرهنگ و هنر این سرزمین.

خوشحالم که در رکابت بودم برای خدمت به فرهنگ و هنر این سرزمین که مردمان نجیبش را شایستگی بهترین هاست و عجب داستان پر فراز و نشیبی داشت این سفر بزرگ از نقطه آغاز که از اندیشه ات بر قلمت جاری شد تا لحظه ای که پرچم نجیب این دیار در یکی از قله های رفیع ادب و فرهنگ وهنر جریان ساز و تاثیر گذار سینمای جهان به اهتزاز در آمد و چه شیرین بودند صورت هایی که در آنان شکوه چشمان اشک بار و لب های خندان توامان جاری بود و یقینم بر این است که شعور کامل حاکم بر نظم آفرینش، صدای خلوص قلب و اندیشه تو را شنید، آنگاه که برای اولین باری که گرد هم بودیم و بر نما های مستند از تصاویر غمناک دادگاه های خانواده چشم دوخته بودیم، تو به جای اینکه بگویی فیلمی خواهیم ساخت چنین و چنان، گفتی: "بچه ها می بینید مشکلات مردم را؟" و این خلوص خدمت بود و قربانی هابیل که بر درگاه احدیت پذیرفته شد، آن را برکت داد و بر بام فرهنگ جهان بیافراشت و به واسطه آن دل ملتی را که هر روز و به هر بهانه صدایش می کنند گرم و شاد و امید وار کرد.

اما در میان این آوا های خوش شادمانی، به گوش رسید صدای قابیل هایی که ناهنجار و گوش خراش داد سخن سردادند از بی ارزش بودن تلاشت. چه خوش گفت شاعر که از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست اما حقیقت همیشه پیروز است.

آنچه تو کردی سهم بودنت را کامل کرد، الهام بخش و امید آفرین شد و غبار از چهره کهن و پر اصالت این سرزمین بار دیگر برگرفت و حالا همگی با عشق بیشتری بر عمق نگاه یکدیگر چشم می دوزیم و لبخند می زنیم و خوشحالیم که این خاک، خاک بزرگ پرور است، همواره بوده و باز خواهد بود. دستانت پر توان و خدا قوت. به هم او می سپارمت که همانا خیرا  لحافظین است. منبع فان خونه